ગુજરાતને ઝરૂખેથી……….

ગરવી ગુજરાતને ઝરૂખેથી ઊભી, ઝળહળતા દીવડા પ્રગ્ટાવી તો જો.

એકવાર સત્યના ચરખાને કાંતી, અહિંસાને કાજ શિર ઝુકાવી તો જો.

સાબરનો આરો ને તાપી કિનારો, ગુજરાતની ગરિમાને ગાઇ તો જો.

કસુંબલ કંઠના આષાઢી સૂરો, આ વિશ્વમાં સૌને સંભળાવી તો જો.

 

સુરતના પાસાદાર હીરાની ચમક,પારખી ઝવેરાત નાણી તો જો.

પાટણની આભલા મઢેલી ઝમક, નિરખી પટોળાને પામી તો જો.

ધૂમકેતુના ‘તણખા ને મુન્શીની’અસ્મિતા’, શૌર્યનો ઈતિહાસ વંચાવી તો જો,

મેઘાણીની ‘રસધાર’ને સુંદરમની’વસુધા’, કવિઓના થાળને જમાડી તો જો.

 

રોમરોમ ઝંઝોડતી ‘શયદા’ની ગઝલ, અંતરમાં ધીરેથી વસાવી તો જો.

થનગનતી ગુજરાતી નારીની ઝલક, હળવેથી નિકટ જઈ માણી તો જો.

નાટકનો લ્હેકો ને રંગીલો છણકો, ભીતરમાં આરપાર ઊતારી તો જો.

સંસ્કૃતિ ને માણસાઈના દીવાનો તણખો, થઈ વિશ્વમાનવ  ફેલાવી તો જો.

 

રોશન કરી ગઈ છે જગને જે દીપિકા, બની ગુજરાતી પ્રસરાવી તો જો.

આલેખે વિદેશી ઝરૂખેથી ‘દેવિકા’,જાગી,ઊઠી,જરા વિચારી તો જો.

વ્હાલા ગુજરાતને ઝરૂખેથી ઊભી, ઝળહળતા દીવડા પ્રગ્ટાવી તો જો.

એકવાર સત્યના ચરખાને કાંતી, અહિંસાને કાજ શિર ઝુકાવી તો જો.