આતમે ઓઢેલા કાયાના વાઘામાં
પરમનો અંશ ખરો પામી લે.
મનને વરેલા વિચારોનાં પીંછામાં
ઊંચેરી આશા સમાવી લે.
દિલને વીંટેલા આ માયાના વીંટામાં
સાચી પ્રીત જરા આણી લે.
જગતમાં જામેલાં જૂઠાં સહુ વળગણમાં
સર્જકનું સત્ય તું જાણી લે.
અંતરમાં જાગેલાં વિશ્વનાં સપનામાં
સમજણની રોશની ફેલાવી લે.
કાળજડે કોરેલા થનગનતા કોડમાં
દિવ્ય સંદેશ તું પામી લે.
સર્વત્ર સળગેલા દુન્યવી તણખામાં
શાંતિનો દીપ પ્રગટાવી લે.
ચંદરવોઃ 3 સ્થળઃ પોએટ કોર્નર, હ્યુસ્ટન, યુએસએ.
આજનો સુવિચારઃ ગાઢ અંધારાં ઉતરે ત્યારે જ તારા ઝગમગે ને?
આજે સવારે ઊઠી ત્યારે મસુરીની યાદ આપાવે તેવું ધૂમ્મસછાયું આકાશ હતું. ઘડીભર તો લાગે કે આ આટલું ઘેરું ધૂમ્મસ ખસશે જ નહિ. પણ અહો આશ્ચર્ય! થોડીવારમાં તો દૂર પૂર્વના ખૂણેથી એક સોનેરી તીરની અનેક ધાર છૂટી અને પેલો ધૂંધળો પડદો એકદમ પલાયન! કેમેરામાં આખું યે દૃશ્ય પકડું તે પહેલાં તો આભ સોનાવર્ણું ઉજ્જવળ ઉજ્જવળ. માનવજીવનમાં પણ પ્રકૃતિની જેમ જ હોત તો?
હવે તો ઝરમર ઝરમર વરસાદ પડે છે તેમાંયે ઈશ્વરના આંસુ હશે? એવો સવાલ થાય છે. એને શું કોઈએ બાંધ્યો હશે?!! નહિ તો આટલો દયાહીન તો એ ક્યારેય ન હતો ! કેટલાં પીડાયા ને કેટલાં ગયાં? રહ્યાં એ બધા બધું જ કરે છે, જુદું જુદું અને જુદી જુદી રીતે કરે છે પણ જાણે સૌના નેપથ્યમાં માથે લટકતી તલવાર જેવો કાળનો કેર હડપવા બેઠેલા ભૂખ્યાં શિકારીની જેમ ચકળવકળ ઘૂમ્યા કરતો દેખાયા કરે છે. ‘ક્યારે અટકશે’ની રાહમાં આખું યે જગત ઝુરી રહ્યું છે. ઘણીવાર સૂનમૂન થઈ જવાય છે. લેખનમાં પણ અનાયાસે કલમ આમ જ વળે છે.
શ્રી અબ્દુલ કલામના વાંચેલાં વાક્યો યાદ આવે છે.
A door is much smaller compared to the House. A lock is much smaller compared to the door and
A key is the smallest of all but a key can open entire house. Thus, a small, thoughtful solution can solve major problems.
ઘર કરતાં બારણું નાનું છે.
બારણા કરતાં તાળું નાનું છે
અને ચાવી તો આ બધા કરતાં નાની છે. છતાં આખું ઘર તો ચાવી જ ખોલી શકે છે.
એવી કોઈ નાની ચાવી જેવું એક અનોખા રંગનું ઝીણું કિરણ નીકળે અને જગતમાં વ્યાપ્ત વ્યાધિને હટાવે તો કેવું સરસ? આવો નાનકડો તંતુ, આશાનો તંતુ પણ થોડી ઉર્જા જન્માવે છે.
મનને વાળવા ટીવી ચાલુ કર્યો તો વળી પાછા એ જ ન્યુઝ. મિત્ર સાથે વાત કરવા ફોન કર્યો તો એ જ કારમા આઘાતજનક સમાચાર અને વોટ્સેપની ટનાટન આવતી રીંગમાં પણ કોઈની વિદાયની જ નોંધ. ઘણીવાર થાય કે ક્યાં જવું, શું કરવું. પછી બપોરે નક્કી કર્યું કે આજે કંઈ કરવું જ નથી. મતલબ કે, નેટ, ટીવી કે ફોન બાજુ પર જ રાખવા. જેટલા ઓછા ઉપકરણો એટલી ઓછી ઉપાધિ! બહું વિચારવું પણ નથી.
છેવટે ગોલ્ફની રમત જોવા જવાનું નક્કી કર્યું. એમાં વળી આજે તો Father –sonની નક્કી થયેલ ગોલ્ફ્ની ગેઈમ હતી. એટલે વળી ઓર આનંદ. ઘણીવાર golf with grandkids પણ રમાતી (મારે માટે જોવાતી) જ રહેતી હોય છે. આમ તો રમત-ગમતની દૂનિયામાં ઓછો રસ.. પણ પુત્ર-પૌત્ર-પૌત્રીઓને આ ગોલ્ફની રમત રમતાં જોવાની મઝા આવે.. સારું હતું કે, એટલા થોડા કલાકો સરસ હૂંફાળો તડકો હતો. ખુલ્લું ભૂરું આકાશ, હવામાં તાજગી, આસપાસ કેવળ લીલોતરી અને ક્યાંક ક્યાંક છૂટા-છવાયાં પાણીના તળાવો.
આ રમત મનને આનંદ આપે છે. કારણ કે એમાં માનસિક પડકારની સાથે સાથે સમતોલન જાળવવાની કાબેલિયત દેખાય છે. ઉપરાંત ૫ થી ૬ હજાર યાર્ડમાં પથરાયેલાં મેદાનમાં રમાતી ૧૮ holesની આ રમતમાં ગીતાના ૧૮ અધ્યાયનો સંદેશ પણ લાગે. પરિસ્થિતિની પરવા કર્યા વગર, હસતા, રમતા, આનંદ અને કુનેહપૂર્વક, નાનકડા શ્વેત ગોળાને, ૧૮માં છેલ્લા ગોળાકારમાં ઢાળી દેવાનો. ..અંતિમ લક્ષ્ય સુધી…આદિથી અંત સુધી.
Pro Golfer Bobby Jones પણ કંઈક એમ જ કહે છે કે, Golf is the closest game to the game we call Life. You get bad breaks from good shots; you get good break from bad shots. But you have to play the ball where it lies.
રમત જોતાં જોતાં કુદરતના નજારાના અને સંબંધોની સમૃધ્ધિના કંઈ કેટલાંયે દૄશ્યો નજરે ચઢતાં ગયાં અને મનમાં અવનવા વિચારો આવ-જા કરતા રહ્યા. વધુ આનંદ તો પિતા–પુત્રની જોડી સાથે રમે ત્યારે પારિવારિક સુખદ ક્ષણો, સગપણની મનગમતી ફ્રેઈમમાં જડાઈ જાય અને સંબંધોની સુગંધથી મન મહેંકી ઉઠે. દેશ હો કે વિદેશ સંસ્કૃતિનો સંબંધ સામાજિકથી વિશેષ તો આંતરિક આભામાં અનુભવાય છે. સંકુચિત વ્યાખ્યામાં રુંધાતા આજના વૈશ્વિક કૌટુંબિક ચિતારના વિચારો સાંજે રસોડાના ઘરના રોજીંદા કામોની સાથે સાથે ચાલતા રહ્યા.
મોડી સાંજે થાક વરતાયો. તરત ઉંઘ આવશે એમ અત્યારે ઘેરાયેલ આંખ કહી રહી છે. તેથી ‘સૌનું કલ્યાણ થાઓ’ એવી પ્રાર્થના સાથે.. ઓહો..પ્રાર્થના લખતાંની સાથે જ પ્રેરણામૂર્તિ મુક્તિબહેન મજમુદાર યાદ આવ્યાં.
ગયા અઠવાડિયે જ તેમનો જન્મદિવસ ગયો અને સાથે કવિવર રવીન્દ્રનાથ ટાગોરનો પણ. કેટલીક વ્યક્તિઓ જીવતરના ગોખલે હંમેશા ઝગમગતી રહે છે.
આ મહિનામાં કવિ શ્રી નિરંજન ભગત અને ભગવતીકુમાર શર્માનો પણ જન્મદિવસ. સાહિત્યકાર શ્રી ધીરુભાઈ પરીખે હમણાં જ વિદાય લીધી. સૌની સાથેની યાદો સાંભરે છે.. એ સૌને પ્રેમ, આદર અને નમન સહિત ડાયરીનું આજનું પાનું હવે અહીં જ વાળું.
દેવિકા રાહુલ ધ્રુવ
ડાયરીના પાને પાને સુવિચાર લખવાની વર્ષો જૂની ટેવ અનાયાસે આજે ફરી જાગૃત થઈ ગઈ.
એપ્રિલ મહિનો શરૂ પણ થઈ ગયો. એપ્રિલ એટલે શ્રી યશવંત શુક્લ, સ્નેહરશ્મિ અને રા.વી.પાઠક જેવા સાહિત્યકારોના જન્મનો મહિનો.
માર્ચ મહિનાથી તો ઋતુ બદલાઈ છે એટલે રોજ સવારે વહેલા ઉઠી ગરમ ચાનો કપ લઈ બેકયાર્ડમાં બેસી કુદરતને માણવાનો એક નિયમ થઈ ગયો છે. તે પછી જ લખવા, વાંચવાનું કે પછી ઘરના બીજાં રોજીંદા કામો શરૂ થાય. એ રીતે ગઈકાલે સવારે ફરી પાછી પપૈયાના ઠૂંઠા થઈ ગયેલાં ઝાડ પર નજર ગઈ અને થોડા અઠવાડિયાં પહેલાની આંચકાજનક યાદો તાજી થઈ ગઈ.
તે દિવસે ઊંચા ઊંચા અને બાહુ ફેલાવીને ટટાર ઊભેલાં અને માંડવા જેવા શોભતા સરસ મઝાના પપૈયાના ઝાડના પાંદડા સાવ એટલે કે સાવ નમી પડ્યાં હતાં, ઢળી ગયાં હતાં. પાન પરનો પેલો ચળકાટ ક્યાં ગયો હશે? એક જ દિવસની ઠંડીમાં આવા (જાણે કે કોરોનાગ્રસ્ત!) પાંદડાઓને જોઈ તરત તો હેબતાઈ જવાયું. પછી વિચાર્યું કે સમય અને સંજોગનો તકાજો કોને છોડે છે? બાકી કુદરતે તો પપૈયું ભારે હોય તેથી પહેલાં તેનું થડ ઘણું જાડું અને મજબૂત બનાવ્યું હતું અને મોટાં મોટાં પાન ઉગાડી, રક્ષણાર્થે, થાય તે બધું જ કર્યું હતું પછી જ ધીરે ધીરે ફળ ઉગાડ્યું હતું. ખૈર! મૂળ તો રાખ્યાં છે તેથી ફરી પાછું ઉગશે ખરું. ખલીલ જીબ્રાનનું વાક્ય યાદ આવે છેઃ પૃથ્વીમાં ગમે ત્યાં ખોદો ને! બધે જ ઝવેરાત ભરી છે. શરત માત્ર એટલી કે ખોદતી વખતે તમારામાં શ્રધ્ધા ખેડૂતની હોવી જોઈએ.
આ બધી વાતો ખૂબ મનનીય હોય છે. ઘણીવાર થાય કે, બસ બંધ આંખે ભીતરમાં ઊંડા ઉતરી જઈ આમ જ વિચાર્યા કરીએ અને મળતાં મોતીઓ માણ્યા કરીએ. ૨૦૨૦ની ઐતિહાસિક ઘટના ‘કોરોનાની મહામારી’માંથી પ્રગ્ટેલો આ એક જુદો જ વળાંક હશે? એ સાચું છે કે બધા માનવીઓ એકસરખાં નથી કે એક સરખું વિચારતાં નથી. પણ આ સમય તો એવો આવ્યો કે એણે જગતભરના માનવીઓને એક જ મંચ પર લાવીને બેસાડી દીધા. એક ઐતિહાસિક ખેલ રચાઈ ગયો.
બપોરે ગ્રોસરી લેવા ગઈ હતી અને એક અમેરિકન મિત્ર મીસીસ રોબર્ટ્સન મળ્યા. અહીંની સ્કૂલમાં જ્યાં હું પાર્ટટાઈમ જતી હતી ત્યાંના લાયબ્રેરીઅન બહેન. ઘણી વાતો થઈ. તેમણે તેમના એક મિત્રના જુવાનજોધ ભાઈની કોરોનાને કારણે થયેલા કરુણ મૃત્યુની અને એ પછી નાનાં બે બાળકોની એકલી પડેલી યુવાન પત્ની જેનીફરની મનોદશાની વાત કરી અને તે પછી તો તેમણે જેનીફરની નાની ૧૦ વર્ષની વિકલાંગ દીકરીની એક અંગ્રેજીમાં લખાયેલ ઈમેઈલ ફોર્વર્ડ પણ કરી એ વાંચતા હ્રદય હચમચી ગયું. આમ તો આવી ઘટનાઓ ૨૦૨૦ની સાલમાં સેંકડો પરિવારમાં થઈ ગઈ તેમ રોજ સવારે સાંભળવા મળતું. પણ આ વાંચ્યા પછી ખૂબ વિચારો આવ્યા અને બે વાત ઘૂમરાયા કરી કે, માણસમાત્રની સંવેદના એકસરખી છે, લોહીના રંગની જેમ જ અને બીજું દરેક ભાષાને તેની પોતીકી સમૃધ્ધિ છે. જ્યારે જ્યારે સંવેદના એની તીવ્રતમ સ્થિતિએ પહોંચે છે કે કાબૂ બહાર જાય છે ત્યારે તેની ગતિ અને ભાવ ભલભલા પથ્થર હ્રદયને પણ સ્પર્શ્યા વગર રહેતા નથી. અભિવ્યક્તિની અને દરેક ભાષાની આ એક બહુ મોટી વાત છે. વિશ્વની બારી ખોલી જોઈએ તો અને ત્યારે આ વાત બહુ સ્પષ્ટપણે અનુભવાય છે.
સાંજનો સમય પણ લગભગ આ જ વિચારોમાં પસાર થઈ જાત. મનની આ એક નબળાઈ કહેવાય. એક વાત કે વિચાર શરૂ થાય એટલે જલદી પીછો નથી છોડાતો. પણ સારું થયું કે એક કવિતાનું પુસ્તક હાથમાં આવ્યુ અને એમાં રસ પડ્યો. ખરેખર કવિતા મનનો બહુ મોટો વિસામો છે. અહમથી સોહમ સુધીનો આનંદ છે, એ ખુદ અને ખુદાને પામવાની ગુફા છે. શ્રી ગેટેએ કેટલું સાચું કહ્યું છે કે, કવિતા વડે સત્યનું સુંદરતમ સ્વરૂપ પકડી શકાય છે.
એ પુસ્તક પૂરું કરું ત્યાં તો એક સ્વજનનો ફોન આવ્યો. વાત જરા લાંબી ચાલી ને સાંજ ઢળી ગઈ. રાતે વહેલા સૂવાની ટેવને લીધે આંખ પણ એમ જ મળી ગઈ. વાંચનમાંથી ટાંચણ લખી ગઈ કાલ વિશેનું પાનું આજે પૂરું કરું.
વીતી ગઈ તે વાતનો ઉલ્લેખ ના કર,
જાગરણની રાતનો ઉલ્લેખ ના કર;
લખ, ભલે લખ, જોઈએ તો રોજ લખ તું,
શબ્દમાં તુજ જાતનો ઉલ્લેખ ના કર. ( કવિ શ્રી દિલીપ મોદી )
દેવિકા ધ્રુવ
એકાંતે રચાતું ને મનની અંગત વાતો કરતું સાહિત્ય- ‘ડાયરી’
ક્યારેક અચાનક મનમાં કોઈ વિચાર સ્ફૂરી આવે તો ક્યારેક કોઈ સ્મૄતિ સળવળી ઊઠે. આવું કંઇક બને ત્યારે એ વિચાર કોઈ નવું સ્વરૂપ પણ લઈ લે. એ દિવસે સવાર સવારમાં અતિ પ્રસિદ્ધ થયેલી અમારી સામૂહિક ‘પત્રાવળી’ યાદ આવી. એમાંના પત્રો જ્યારે ફેસબુકના પાને મૂકવાનું નક્કી કર્યું ત્યારે એની લોકપ્રિયતાની વાતના અનુસંધાનમાં જુગલકિશોરભાઈ સાથે વાત કરી ત્યારે એનો રાજીપો વ્યક્ત કરવાની સાથે એમણે ‘સામૂહિક ડાયરી’ લખવાનો એક નવો વિચાર રમતો મૂક્યો..અને તરત જ દેવિકાબેન ધ્રુવ અને પ્રીતિબેન સેનગુપ્તાએ ઉત્સાહપૂર્વક સંમતિ દર્શાવી અને મઝાની વાત તો એ બની કે લંડનથી નયનાબેન પટેલ પણ અમારી સાથે રાજીથી જોડાવાં તૈયાર થઈ ગયા અને આમ પાંચ સંપાદકોનું પંચમ બન્યું. આ પંચમ શબ્દ પણ મઝાનો.
હા તો, સૌ પ્રથમ તો નેટ ડાયરીનું સ્વરૂપ કેવું હશે, કેટલા સમયગાળે તેને પ્રગટ કરવું, નામ શું રાખવું વગેરે બાબતની ચર્ચાઓના અંતે નેટ પર ફેસબુકનું નવું પેજ બનાવીને કેવી રીતે પ્રગટ કરવું એ અંગે જુભાઈએ માર્ગદર્શન આપ્યું. પ્રારંભદિન પહેલાં આ સમગ્ર કાર્યની પ્રસ્તાવનારૂપે મઝાનું અને માહિતીસભર લખાણ દેવિકાબેને લખ્યું અને એમાં તો જાણે ડાયરીની ઓળખ છતી થતી ગઈ.
એમના જ શબ્દો અહીં સીધા મૂકવા છે….“‘ડાયરી’ નામે સાહિત્ય સ્વરૂપ અનેક નામથી પરિચિત છે. દૈનંદિની,વાસરી,વાસરિકા,રોજનીશી રોજિંદી, રોજની, નોંધપોથી વગેરે. અંગ્રેજીમાં જર્નલ, ડેબૂક, લોગબુક, ક્રોનિકલ જેવા શબ્દોનો પ્રયોગ થાય છે. એમાં દરરોજની નોંધ રોજ રોજ કરવાની હોય ત્યારે થાય કે રોજ રોજ વળી શું લખવાનું? ને એટલે જ એને માટે રોજની-શી?! એવું એક સ્મિત ફરકાવતું નામ પણ જુગલકિશોરભાઈને જ સૂઝે!“
આ વિશે વધુ ઊંડાણથી વિચારતાં પ્રીતિબહેન સેનગુપ્તાને વળી એક નવું નામ લાધ્યું ‘નિત્ય-નીશી’ અને અમે પાંચ સાથીદારોએ (જુગલકિશોરભાઈ, પ્રીતિ સેનગુપ્તા, દેવિકા ધ્રુવ અને નયના પટેલ રાજુલ કૌશિક) સ્નેહથી વધાવી પણ લીધું.
“સાહિત્યનું આ સ્વરૂપ વ્યક્ત થવા માટે મઝાનું છે. એનું મઝાનું હોવું ખાસ તો એ કારણસર છે કે એ લખાણો જાત સાથેની જાત્રા સમા હોય છે. ભીતરી અનુભૂતિ કોઈ પણ રૂપે આ માર્ગે વહી નીકળી શકે છે. ડાયરી અંગત જીવનનું એવું સુરક્ષિત સંગીત છે કે જ્યાં વ્યક્તિ પોતાનાં સ્વાનુભવો, સંવેદનાઓ અને વિચારોને સ્થાન આપી શકે છે.
“બીજી મઝાની વાત એ છે કે, ડાયરી લખવા માટે કોઈ ખાસ ધારાધોરણ કે નિયમ ન હોય. ઘણા લોકો હંમેશા નિયમિત રીતે લખે. ઘણાં, કોઈ ખાસ વાત, અવિસ્મરણીય પ્રસંગ કે બનાવ ટાંકવાનો હોય ત્યારે લખે. કેટલાંક વળી હૈયામાં ઘૂમરાતાં મોજાંઓને ડાયરીમાં ઠાલવે, ડાયરીનાં કોરાં પાનાંઓમાં છલકાવે. એ રીતે લખનાર વ્યક્તિનું એ પ્રસંગ કે બનાવ અંગેનું નિરીક્ષણ, વિચારો, અનુભવજન્ય ચિંતન વગેરે મનોભાવો એમાં પ્રગટે છે અને તે કોઈ અન્યને કહેવાતા નથી. બસ, મનની મઢૂલીમાંથી શબ્દોની પાંખે ઊડતા ઊડતા ડાયરીના સિંહાસને સ્થાન લે છે.“
આમ, નિત્ય લખતા રહેવાની ઈચ્છા (નિત્ય-નીશી) આપણને અનાયાસે આપણી નિકટ લઈ આવે છે. વળી એ ગમે ત્યારે ખોલીને વાંચી શકાય અને તસ્વીરોની જેમ સ્મૃતિઓને તાજી કરી આપે છે. એટલે કે રોજનીશી એ લખનારનાં સમય, સ્થળ, આબોહવા, વિચારો, મનોદશા, અને ભૌગોલિક સંગ્રહનું સજાગ આલેખન છે. અમ્બ્રોસ (એમ્બ્રોસ) બીયર્સ નામના એક ચિંતકે કહ્યું છે કે, “ડાયરી વ્યક્તિએ સ્વયં લખેલો રોજિંદો દસ્તાવેજ છે” આપણાંમાંથી ઘણાને ડાયરી લખવાની આદત હોય છે. પશ્ચિમના દેશોમાં ડાયરી લખનારાંને ‘ડાયરીસ્ટ’ કહે છે.“
આ તબક્કે એક વધુ વાત નોંધવી ગમશે. કહેવાય છે કે, ડાયરી લેખનનો ઈતિહાસ ખૂબ જૂનો છે. આપણા ઋષિમુનિઓ શિષ્યો પાસે લખાવતા. બીજી સદીના ઉત્તરાર્ધમાં રોમન સમ્રાટ માર્કસ ઓરેબિયસે ગ્રીક ભાષામાં લખેલી ‘ટુ માય સેલ્ફ’ને સૌથી પૌરાણિક ડાયરી તરીકે જોવામાં આવે છે. એ ‘મેડિટેશન’ તરીકે પણ ઓળખાય છે. વર્ષ ઈ.સ. ૧૯૦૩ની સાલમાં સંગીતકાર પિતાને ત્યાં જન્મેલી એનીસ નીનની થોકબંધ નોંધપોથીઓમાંથી ચૂંટેલી સામગ્રીના પાંચ ગ્રંથ બહાર પડ્યા છે.
૧૯૦૮માં ‘સ્મિથસન’ કંપનીએ ‘ફેધરવેઈટ’ ડાયરી બનાવી. ૧૯૪૨માં જ્યારે મેરી એન ફ્રેન્કને સૂઝયું કે ડાયરી લખવી જોઈએ ત્યારે ૧૩ની ઉંમરે ડાયરી લખવાનું શરૂ કર્યું. તેની આ ડાયરી હિટલરના જુલમોનો ઈતિહાસ લખે છે. તેણે લખેલી ડાયરી જગતની ૧૮થી વધુ ભાષામાં ટ્રાન્સલેટ થઈ છે. તે ઉપરાંત રશિયાના મહાન નવલકથાકાર ફાઇડોર દોસ્તોવસ્કી અને ફ્રાન્સના નવલકથાકાર આંદ્ર (આંદ્રે) જીદની રોજનીશીઓ પ્રખ્યાત બની છે. આપણે ત્યાં રવીન્દ્રનાથ ટાગોર, ગાંધીજી, મહાદેવ દેસાઈથી માંડીને ઘણા બધા લેખકોએ પોતાની જિંદગીના કોઈ ને કોઈ તબક્કાની રોજનીશી લખી છે.”
આટલી પૂર્વભૂમિકા પછી ‘પત્રોત્સવ’ની જેમ જ હવે ૨૦૨૧ના આ પૂર્વાર્ધ કાળમાં અમે ‘નિત્ય-નીશી’ શરૂ કરી રહ્યાં છીએ.
દર સપ્તાહે એક લેખે પાંચ અઠવાડિયે પાંચેય સંપાદકોનાં ડાયરી-પાનાં પ્રગટ કરવાનું પણ નક્કી થયું. દિવસ ઊગતાથી માંડીને સાંજ-રાત સુધીમાં એક પછી એક પ્રસંગ નજરે કે કાને પડતા રહે છે. આમાંના કેટલાક પ્રસંગો શાંત જળમાં કાંકરી પડે ને જેમ વલયો પ્રગટે તેમ મનને વશ રહેતા નથી ને વિચારો ભાવોને સર્જી બેસે છે.
તે દિવસે જુભાઈએ જે વિચારબીજ વાવ્યું તેને અંકુરો ફૂટી ચૂક્યા છે ! આ નવી શ્રેણીને નેટવાચકો સમક્ષ મૂકવાનો સમય થઈ ગયો છે ત્યારે અમારી ડાયરીનાં આ પાનાં કે જે અમારાં અંગત હતાં તે સૌ વાચકો સમક્ષ મૂકીને સૌની શુભેચ્છા માંગી લઈએ છીએ!!
મુખ્ય શિર્ષકઃ નિત્યનીશીઃ
પ્રીતિ સેનગુપ્તાનું પાનું- ‘આભલું’
દેવિકા ધ્રુવનું પાનું- ચંદરવો’
નયના પટેલનું પાનું- ‘ગોરજ ‘
રાજુલ કૌશિકનું પાનું – ‘રજકણ’
જુગલભાઈનું પાનું -‘ તરંગ’.
દેવિકા ધ્રુવ
મે ૯ ૨૦૨૧..
કેટલીક વ્યક્તિઓ જીવતરના ગોખલે હંમેશા ઝગમગતી રહે છે. બાળપણથી આજ સુધી મારા અને મારા જેવા અનેકના જીવનને સ્પર્શેલી મહત્વની ઉમદા વ્યક્તિઓમાંની એક..
સેવામૂર્તિ મુ.મુક્તિબેન મજમુદારને માટે આજે ખાસ….
જોગાનુજોગ કવિવર શ્રી રવિન્દ્રનાથ ટાગોરના દિવસે ( મે ૭ ) જ આવતા તેમના શુભ જન્મદિને,
પ્રેમ,આદર અને નમન સહિત… શતં જીવ શરદઃ ની શુભેચ્છા અને પ્રાર્થના સાથે….
click on this arrow,please…
************* ************* ***************
ન કારણ કળાય છે, ન તારણ જણાય છે.
જગત આખું યે એક તાવડે તળાય છે.
ન લાઠી, ન તલવાર, ન કોઈ છે શસ્ત્રો.
છતાં એક યોદ્ધો હજી ક્યાં જીતાય છે?
લડીશું, જીતીશું સહુ એમ કહે છે.
ખરું તો એ છે, લોક અંદર પીસાય છે.
મઝાથી પતંગો નભે ઊડતા’તા.
અચાનક ટપોટપ ઝડપથી કપાય છે.
જરા ના હલાય છે! ન કોઈને મળાય છે.
કાં શ્રદ્ધા ડગાવો? મર્યા વિણ મરાય છે.
શું એ ધર્મ સંસ્થાપનાર્થે ફરે છે?
કસોટી કરે છે? ઘડાઓ ભરાય છે?
સળગતા સવાલો અનુત્તર સમાય છે.
ખમૈયા કરો બસ, મર્યા સમ જીવાય છે.
