આજથી થોડાં વર્ષો પૂર્વે “નાગર ન્યારી”નામે રચના કરેલ. ત્યારે કેટલાંક રસિયાઓ નાગરી નાર જ સમજી બેઠાં હતાં!!! અરે ભાઈ, ન્યારી નાર નહિ, ન્યાતની વાત છે આ.. નાગરોની ઓળખ,ખાસિયત,રીતભાત, અટક વગેરે અંગે, સુધારા વધારા સાથે અને શિર્ષકનાસ્પષ્ટીકરણ સાથે, ફરી એકવાર એ જૂની, હળવી રચના નવા વેશમાં..
આવી આવી ને સરી જાય હો રાજ, મારી નીંદર આવીને સરી જાય. જાગી જાગીને સૂજી જાય હો રાજ, મારી આંખો જાગીને સૂજી જાય.
ઘૂમઘૂમ ઘૂમતો ને આભલિયે ફરતો, પૂનમનો ચાંદ મીઠી યાદને જગવતો, ઓઢું ઓઢું ને ઊડી જાય હો રાજ, મારી ચુન્ની શિરેથી ઊડી જાય, આવી આવી ને સરી જાય હો રાજ, આજ નીંદર આવીને સરી જાય.
એવાં તે કામણ કહે, શીદને ત્હેં કીધા, ભરિયા ના જામ તો યે, મદિરા શા પીધા ? મળી મળીને વળી જાય હો રાજ, કેમ નજરું મળીને વળી જાય. આવી આવી ને સરી જાય હો રાજ, આજ નીંદર આવીને સરી જાય.
લાલપીળા લીલા ને આસમાની દાંડિયે, ગોળગોળ ફરતા આ માને મંદિરિયે, ફરી ફરીને રાતી થાય હો રાજ, મુજ કાયા લજવાતી જાય, આવી આવી ને સરી જાય હો રાજ, આજ નીંદર આવીને સરી જાય..
ત્યાંથી છૂટા પડ્યે વર્ષો વિતી ગયાં. તારો એક પ્રચંડ ધક્કો ને તે પછી.. કઠોર,કોમળ, આઘાત ને આશ્ચર્ય, રહસ્ય ને વિસ્મય, કંઈ કેટલાય આરોહ-અવરોહ. સ્થળ,સમયનું અંતર. સ્મૃતિ-વિસ્મૃતિની ગલીઓમાં ભ્રમણ અને મંથન.. ખુશી અને ગમની સાથે સાથે પરિવર્તન. સત્ય-અસત્યની સતત ખોજ.. સદીઓથી ક્ષણજીવી, સ્વપ્ન જેવી જ સાચી! સમયની ક્રમિક ફૂંક. એક ધક્કો… ને લાધ્યો રંગીન પરપોટો. આ પરપોટો….
રોજ રોજ અરીસામાં
જોવાય છે ચહેરો,
દેખાય છે કાયા.
એ જ આંખ-કાન,
એ જ નાક-ગાલ.
જોવું ગમે છે;
ગમે છે આ માયા.
કેવાં કેવાં વેશ ભજવાય છે?
દીકરી,બહેન,કદીક
પત્ની ને માતા.
કંઈ કેટલાયે સગપણના નાતા,
ને વળી સંબંધોના માળા/જાળાં.
તો યે નજર સામે તો
એક જ મુખારવિંદ.
એ જ આંખ-કાન-નાક.
સઘળું એનું એ જ.
અચાનક…
કંઈક જુદું
સમજાય છે એક દિવસ.
દેખાય છે દર્પણમાં,
ફક્ત મ્હોરું !
અસલી ચહેરો તો….
ખોવાઈ ગયો છે;
શૈશવની સાથે દૂર દૂર..
નિર્દોષતાથી ઘણે દૂર…
ખુલ્લા આકાશમાં અનાયાસ વિહરતા પંખી જેટલી સહજતાથી આ ગીતનો લય મનને મોહી લે છે. મોટેથી બે વાર વાંચતા તો મને સુન્દરમના ગીતોની ( 1, 2 ) યાદ આવી ગઈ. ગીતનો સશક્ત લય તમને પણ ‘ભીંજવી’ નાખશે એની પૂરેપૂરી ગેરેન્ટી છે. મોટેથી, લય સાથે વાંચતા જાવ:, ‘સદ્યસ્નાત’ જેવો ભારે શબ્દ પણ જીભ પરથી માખણની જેમ સરકી જશે ત્યારે લયની તાકાત અને ભાષાની ઋજુતા પર મોહી પડ્યા વગર રહેવાશે નહીં.- ધવલ શાહ.
શેરીનો ગરબો ભલે અદ્રશ્ય થયો વતનમાં, પણ મિત્રો, હવે એ આવી પહોંચ્યો છે વિદેશમાં ! પરદેશમાં જન્મીને મોટી થયેલી કુમારીકાઓને ગરબે ઘૂમતી જોઇ છે ને ?
માથે જાગ,કેડમાં ઘડા, હાથમાં દીવડા થકી શોભતી કેટલી સુંદર લાગે છે ?
અરે, સાથે વિદેશીઓને પણ ઘુમવા લઇને આવે છે ! પોતપોતાના વિસ્તારને એક નાનકડું ભારત, (little India )બનાવીને વસે છે
અને એક થનગનતુ ગુજરાત સજાવીને નીકળી પડે છે શેરીને ગરબે ઘૂમવા ! એ જોઇને આ કલમ કેમ શાંત રહે ?
લો, લઇ લો એક નજરાણું આપને માટે…ફરી એક વાર,નવા રંગરોગાન સાથે…
શબ્દોને પાલવડે 