ખૂબ ઝડપથી મકાનો બંધાય છે.
મોટી મોટી ઈમારતો બની જાય છે..
પછી એમાં બહુ જલ્દી તડ પડી જાય છે.
વળી એની ઉપર ચૂના, માટીના લપેડા થાય છે.
ઝટપટ થતાં સંબંધોની ઈમારતોમાં પણ
એમ જ..આજકાલ
ગાબડાં પડી જાય છે, દિવાલો રચાય છે.
ભેળસેળના આ જમાનામાં,
અસલીયત ક્યાં શોધવી ?
મજબૂત તત્ત્વ ક્યાં મળે?
‘કોપી ફોર્વર્ડ’માં વ્યસ્ત આ દૂનિયામાં
અસલી કવિતા, ખરું સત્ત્વ ક્યાં મળે?
મળે?
નાજુકમાં નાજુક,
અતિ નાજુક સંવેદના.
ગર્ભાય છે મનના ઉદરમાં.
ત્યાં જ એનો આકાર બંધાય છે.
સતત શ્વસે છે એ.
એના હવા, પાણી ને પ્રકાશ એટલે ?
નથી ખબર?! હં..
પીડા,વેદના ને યાતના!
એક જોરદાર ધક્કો
ને પછી પ્રસવે છે,
એક બળૂકી કવિતા.
ઉછરે છે, મોટી થાય છે,
ને પછી વેચાય છે પ્રકાશનના બજારમાં !
એના અડ્ડાઓમાં અટવાય છે.
સોનાની એ સંવેદનાઓ
તરાશે છે ને તલાશે છે.. એક ખરા ઝવેરીને,
દિવસ ને રાત..અહર્નિશ..
ને…
ફરીથી એ જ સીલસીલો..
એ જ હવા..પાણી..પ્રકાશ…
ને એ જ કવિતા..
આજની મારી પ્રાર્થના..
જે સતત અનુભવાય છે છતાં દેખાતો નથી એવા પરમતત્ત્વને..થોડી મગરૂરીથી,ખુમારીથી..
‘વાઈબ્રેશન મોડ’ પરના મનને ‘રીંગ’સંભળાય નહિ તોય વિશ્વની સુંદરતા જોઈ અનુભવાય તો ખરી ને?
***************************************************************************************************
ચૂપકીદીથી આવી, જોરથી
કશુંક એને વીંટળાઈ વળે છે.
આખી રાત આળોટે છે,
નીંદર ચોરી લે છે એ,
અને
ઉજાગરા ને બેચેનીને અંતે,
પીડા અસહ્ય થતાંમાં તો!!
સળવળાટ, અમળાટ..
પ્રસવ?!!
કેવી રીતે? કોનો?
સંવેદનાના બીજમાં
વિચારોના બંધાયેલા ગર્ભમાથી,
વહેલી સવારે, મેઘલી રાતે કે,
ગમે ત્યારે, અણધાર્યો જ…
ટેરવાંને મખમલી સ્પર્શ
અને
કલમની કોખે, કવિતાનો જન્મ !!
શબ્દોને પાલવડે 