છીપલાં..

અછાંદસ રચનાઃ

છીપલાંઃ

એ રોજ રાત્રે જ આવે છે.

ઊંઘ ઊડાડી મૂકે છે.

પછી લઈ જાય છે દૂર, સુદૂર દરિયાકિનારે.

ને કહેઃ “હવે છીપલાં વીણ”.

હું યે ખેંચાતી જાઉં સમયની રેતમાં ઘણે દૂર.

કેટલાં બધાં છીપલાં?!

હાથમાં લઉં તે બધાં કેવળ 

છાલાં પાડે તેવા છીપલાં, સંઘર્ષના.

ખોલું તો અંદરથી મોતી નીકળે! સમજણના.

 અવનવા રંગોની દ્રષ્ટિના ને ખૂબ ઝીણાં,

નાના નાના લેખન કલાના મોતી.

સહોદરની સાથે બંધાયેલા

બાળપણના.

કેટલાં એકઠાં કરું?

ક્યાં સુધી ભરું ને  ક્યાં ધરું?

 કહી દીધું મેં કે. ફેંકી દઉં છું.

 ને  જેવો હાથ ઊંચો કર્યો ફેંકવાને.

એણે ઝીલી લીધા કલમના કમળમાં.

સઘળાં કવિતાના આગોશમાં !!

મૂલ્ય વિનાનાં પણ કેટલાં અમોલા?

છીપલાં..છીપલાં..