અવનવું…

અવનવું..

“મા, એક લાંબી વાર્તા કહે ને?” 

“હા, બેટા, આ વાર્તા ખૂબ લાંબી છે, એના અર્થમાં.

“એટલે કેટલી?”

“કોઈને ખબર નથી. સાંભળ..

કુદરત રિસાઈ ગઈ છે. એટલે એણે માણસ જાત પર ‘મહામારી’ની એક લડાઈ માંડી. હથિયાર વગરની લડાઈ. પહેલાં કદી સાંભળ્યું નથી કે, જળ વગરનો બંબાકાર થાય કે પૂર આવે. આ  એવી જાતનું પૂર છે. આ ધ્રૂજ્યા વગરનો ધરતીકંપ છે. જવાળા વિહોણી આગ છે. વાવાઝોડા વિનાની હોનારત છે. બોમ્બ ફાટ્યા વિનાનો વિનાશ છે. શહેરો હવામાં તરે છે અને માણસો માટી ભેગાં થતાં જાય છે.”

“તો હવે?”

“હવે  શું?   આખી દૂનિયા શાંત અને સ્થિર. હવે તો બધું જ નવું. સાવ અવનવું. અનુકૂલનનો અવસર..

પ્રકૃતિ અને માણસની વિશુધ્ધ મૈત્રી.”

 ને બાળક વિસ્મયથી જોતું, વિચારતું પછી જંપી ગયું…