તખ્તા પર આવી ઊભો છું, ને રોજ હું વેશ બદલું છું,
સંવાદો કોઈ જ યાદ નથી, ને તોય હું રોલ ભજવું છું.
નાયક છું, ખલનાયક છું, વક્તા છું ને શ્રોતા પણ છું,
તાળી સાંભળી ફુલાઈ મનમાં, દરિયા જેટલું હરખું છું.
અંધાર તેજની વચ્ચે વચ્ચે, ચાંદ સૂરજ ભમતા જાય,
દૃશ્યો, અંકો ફરતા જાય, ને રોલ બદલાતાં મલકું છું.
વારાફરતી પાત્રો આવે, કોઈ ટકે, કોઈ વહી જાય છે,
ક્યાંથી શરૂ ને ક્યાં ખતમ, વિચારી મનને મૂંઝવું છું.
હસતાં, રડતાં, પડતાં, ઊઠતાં, મળેલ મંચને ગજવું છું.
પડદો પડતાં, વેશ ઉતારી, અજ્ઞાત રહીને વિરમું છું.
બહું જ ગંભીર વાત શબ્દોના સહારે સહજ રીતે સમજાવી દીધી! ના જવાબ!!
LikeLike
Very Nice Devika.
Vinod.
LikeLike
મજાની અભિવ્યક્તિઓ..!! છંદમાં બંધાય તો ઓર ખીલે.. !
LikeLike
વાહ દેવિકા સત્ય ઉવાચ…આપણે રંગમંચનાં પાત્રો ખરી વાત
LikeLike
I WONDER WHERE ALL THESE TALENTS WERE HIDING????? …………………………………
LikeLike
ekdam adhyatmik vaat, saras, janiye chhiye pan samajata nathi
LikeLike
દેવિકાબેન,
હસતા, રડતા ઊઠતાં, મળેલ મંચને ગજવું છું,
પડદો પડ્તા વેશ ઉતારી અજ્ઞાત રહીને વિરમું છું
અધ્યાત્મિક ચિંતન, ફેરા ફર્યા કરીએ છીએ!!
LikeLike
હસતાં, રડતાં, પડતાં, ઊઠતાં, મળેલ મંચને ગજવું છું.
પડદો પડતાં, વેશ ઉતારી, અજ્ઞાત રહીને વિરમું છું……………..
સાચે જ જીવન રંગમંચ છે! ખુબ સરસ રીતે આધ્યાત્મિકતાને કાવ્યમાં વહેવડાવી દીધી.
LikeLike
સરસ
LikeLike