સાંજવેળા

માર્ચ મહિનામાં યોજાયેલ “સબરસગુજરાતી” કાવ્યસ્પર્ધામાં ૧૬૬માંથી પ્રથમ દસમાં સ્થાન પામેલ  ગઝલ

( છંદ હજઝ-૨૮ )

વાનપ્રસ્થાશ્રમને આરે ઉભેલા આશાવાદી એક માનવીને જીવનમાં હજી ઘણું ઘણું કરવું છે.ન એને મૃત્યુનો ડર છે કે ન એની રાહ છે. પણ જ્યાં સુધી જીવન છે ત્યાં સુધી કૈંક એવું ઉમદા અને સરસ કામ કરી જવું છે કે જેના થકી એનો અંત પણ સુંદર,શણગારયુક્ત બની જાય ! એટલે જ તો એ સાંજના જતા સૂરજને  જરા થોભી જવાની વાત કરે છે.અહીં દિવસ અને રાત, જીવન અને  મૄત્યુના રૂપક તરીકે લીધા છે.

————————————————————————————————

સલૂણી આજ આવીને, ઊભી આ સાંજ ઝળહળતી;

જરા થોભો અરે સૂરજ, ન લાવો રાત ધસમસતી.

 

હજી હમણાં જ ઉતરી છે, બપોરે બાળતી ઝાળો,

જરા થોભો અરે ભાનુ, ભૂલાવો વાત બળબળતી.

 

હવે મમળાવવી મારે અહીં કુમાશ કીરણોની,

જરા થોભી, ફરી ખોલું હતી બારી જે ઝગમગતી..

 

અહો કેવી મધુરી સ્‍હેલ આ સંસારસાગરની,

જરા થોભો તમે નાવિક, ભલે આ નાવ ડગમગતી.

 

કટુ કાળી અને અંતે જતી અણજાણ નિર્વાણે,

જરા થોભો વિધિ ‘દેવી’, સજુ એ રાત તનમનથી !!

દેવિકા રાહુલ ધ્રુવ…

 

છંદવિધાન -હજઝ ૨૮

લગાગાગા લગાગાગા લગાગાગા લગાગાગા.